خانه - درباره اسپانیا - برج های انسانی مرگبار

کاتالونیا به خاطر بازارهای کنار دریا یا همان لابوکریا (la boqueria)، معماری گوتیک – با حمایت آنتونی گائودی – و شامپاین سفید درخشان که کاوا (cava) نام دارند، شناخته می شود. این سرزمین به زبان خاص خود یعنی کاتالون (Catalun)، پرچم و نهاد حاکم (جنرالیتات) (Generalitat) افتخار می کند. اما شاید دراماتیک ترین نمایش فرهنگ کاتالونیا ناشی از خود مردم باش، که به معنای واقعی و به صورت مجزا برای ساختن برج های انسانی (castells) با هم ترکیب می شوند.

مونتسرات راسل زیكولا (Montserrat Rossell Xicola)، روزنامه نگار و تهیه كننده فیلم برج های انسانی (Castells)، ساخته اتوبان (Autobahn)، یك شركت تولیدی در لندن، می گوید: «برج انسان استعاره ای از هویت كاتالونیایی است.» زیکولا (Xicola) در منطقه شرقی والس کاتالونیا (Vallès Oriental) بزرگ شد و همیشه کاستل ها را تحسین می کرد. علی رغم اینکه برادرش به طور موقت در مسابقات شرکت می کرد، خود او هرگز دست به این کار نمیزد.

ناظران می گویند این کار نمادی از همبستگی، از بین بردن اختلاف طبقاتی و جو مهمان نوازی کاتالونیا است. زیکولا میگوید: «شما در کاستل یا برج انسانی میتوانید پایتان را روی رییس خود بگذارید و از او بالا بروید؛ کاری که خارج از آن هرگز قادر به انجان دادنش نیستید.»

او می گوید: «این یک میراث فرهنگی بسیار مهم در کشور ما است.»

کاستل ها توسط کاتالان ها در هر سنی ساخته شده است که با بالا رفتن از پشت و شانه ها خود را روی هم قرار می دهند. این رویه اولین بار در سال 1801 به عنوان یک فعالیت فرهنگی ثبت شد و در دهه 1980 به یک رقابت تبدیل شد. در سال 2010 توسط یونسکو (UNESCO)، میراث فرهنگی ناملموس بشریت اعلام شد. کستل ها به داشتن اهمیت و «تنوع فرهنگی غنی» در کاتالونیا شناخته میشوند.

در حال حاضر بین 60 تا 70 تیم كاستل (كول ها) (colles) در كاتالونیا وجود دارد كه بعضی از آنها در مسابقات بزرگ و هر ساله در تاراگونا (Tarragona) اسپانیا ظاهر می شوند. تیم ها بر اساس میزان بلندی که می توانند برج های خود را بدون اینکه سقوط کنند بسازند، امتیاز کسب می کنند. بلند پروازانه ترین کاستل ها با ده سطح ارتفاع، هر سطح با قد یک نفر، کشیده می شوند. در سال 2018،  42 تیم در تاراگونا به رقابت پرداختند.

پدرو دو لا فوئنته (Pedro de la Fuente)، کارگردان مشترک فیلم برج های انسانی یا همان کاستل ها (Castells) می گوید: «بنابراین افراد کمی خارج از کاتالون در مورد برج های انسانی یا می دانند.» «ما بسیار خوش شانس بودیم که نه تنها شاهد آن بودیم بلکه فیلمبرداری آن را بر عهده داشتیم. این معادل رفتن به مصر برای دیدن اهرام یا رفتن به پرو برای دیدن ماچو پیچو (Machu Picchu) است.»

برای برخی از افراد فعال در این زمینه، ساختن کستل ها، نمایشی از ملی گرایی است. تفسیرهای ملی گرایانه پس از مرگ  فرانسیسکو فرانکو (Francisco Franco) دیکتاتور اسپانیا در سال 1975 ظاهر شد. فرانکو در طول حکومت خود از سال 1939 تا 1975 بسیاری از رفتارهای ذاتی کاتالونیا و اسپانیا مانند صحبت کردن به زبان کاتالونیایی، تکان دادن پرچم کاتالونیا و مشاهده تعطیلات ملی کاتالونیا، دیادا (Diada) را ممنوع کرد، به همین ترتیب، فرانکو کاستل ها را تهدید کرد و فقط به یکی از تیم ها اجازه تمرین داد.

پابلو جیوری (Pablo Giori)، مورخ مستقر در بارسلونا می گوید: «وقتی از یک دیکتاتوری بیرون می آیید، دیگر چیزی ندارید.» «آنها به دنبال چیزهای جدید و چیزهای جدید {پیدا شده} در جشن های شهرها بودند. آنها واقعاً به این ایده تجربه متصل بودند، که همه بخشی از آن شدند.»

جیوری، اهل آرژانتین، 11 سال پیش پس از مهاجرت به بارسلونا ، مطالعه در مورد کاستل ها را آغاز کرد. وی که ابتدا اسیر خود سازه ها بود  و می گوید که فهمید برج های انسانی (کاستل ها) مهمترین مساله نیستند. مهمترین مساله، این مفهوم از جامعه و این مفهوم از یک ملت بود.

هنگامی که وی در مورد ملی گرایی صحبت می کند، مقصود جیوری یک حزب سیاسی خاص نیست. نه اینکه  همه اعضای کاستل ها وابستگی های سیاسی یکسانی دارند، بلکه ارتباط صمیمانه ای در جامعه مدنی کاتالونیا دارند. او می گوید  سختی های تاریخی مانند بحران های اقتصادی مردم را برای حمایت از یکدیگر ترغیب می کند.

جیوری می افزاید: «هنگامی که مشکلی دارید، بهترین راه برای یافتن راه حل، داشتن یک جامعه قوی است.»

کاستل های بزرگ شامل پنج سطح اصلی هستند. پایه را پینیا (pinya) می نامند و به دنبال آن فولره (folre)، منیل ها (manilles)، ترونک (tronk) و پوم ده دالت (pom de dalt) قرار می گیرند. ترونک یک ساختار عمودی در مرکز کاستل است که بیشترین وزن را دارد. قوی ترین مردان، پایین ترونک را تشکیل می دهند و پس از آنها زنان قوی تر اما سبک تر قرار می گیرند. کودک کوچکی که به عنوان انشانتا (enxaneta) شناخته می شود به پوم ده دالت صعود می کند.

جیمز وورسلی (James Worsley)، یکی از تهیه کنندگان فیلم کاستل ها (Castells) می گوید: «ما آن را به عنوان بازتاب شاعرانه جامعه دیدیم.» «شما بزرگان را دارید که وزن جامعه جوان را بر دوش خود دارند.»

انشانتا معمولاً دختری بین 7 تا 10 سال است. یکی از شرکت کنندگان نوجوان به وورسلی گفت که او از زمانی که فقط 4 سال داشت ریخته گری را شروع کرد. او باید سبک، زیرک و گاهی اوقات نترس باشد.

هنگامی که انشانتا صعود خود را آغاز می کند، سکوت همه جا را فرا میگیرد. سکوت بیان گر احساسات مختلفی است: هیجان، برای اینکه ممکن است موفق شود. ترس، برای اینکه ممکن است شکست بخورد؛ و « یک احساس اهمیت در هوا»،  د لا فوئنته می گوید: «یک چیز خاص.»

او می افزاید: «شما نمی دانید که برج کجا پایان می یابد. شما نمی دانید که او از چند نفر را بالا میرود.» «یک چیز احساسی وجود دارد.»

احساسات در سال 2006 و با مرگ ماریونا گالیندو (Mariona Galindo)، یک الشانتا که پس از سقوط از قلعه آسیب دید، به اوج خود رسید. از زمان وقوع این حادثه، تیم ها یا همان کول ها اقدامات احتیاطی ایمنی مانند الزام کودکان به پوشیدن کلاه ایمنی و تهیه توری هنگام تمرین را اجرا می کنند.

زنان و کودکان تا دهه 1980 جایی در کول نداشتند. از زمان اضافه شدن آنها، كاستل ها سبكتر و بلندتر شده اند.

جیوری می گوید، اما ممکن است یک محدودیت فیزیکی برای رشد کاستل وجود داشته باشد. در حال حاضر در ده سطح، مردم باید طوفان فکری ایجاد کنند که چگونه می توانند نفوذ خود را به طور افقی در سراسر کاتالونیا افزایش دهند در حالی که قادر به افزایش عمودی نیستند.

جیوری می گوید: « هر سال نمی توانید از برخی لحاظ آن را بزرگتر و بزرگتر کنید.» «یک محدودیت فیزیکی وجود دارد.»

«آنها باید انگیزه دیگری برای انجام برج های انسانی پیدا کنند.»

در حال حاضر پیوند فرهنگی آنها برای ادامه ساخت و ساز کافی است.

د لا فوئنته می گوید: «این یک فعالیت بسیار نزدیک است.» «افرادی هستند که می خواهند در صورت شما نفس بکشند و شما میخواهید بدن دیگران با دستان خود نگه دارید. وقتی آنها این کار را می کنند، تقریباً مثل این است که یکی شوند.»